Üsküdar escort gece yarısı sokak lambalarının solgun ışığı altında yürüyen genç bir kadın vardı. Kimse adını bilmezdi, ama o kendine hâlâ “Ben Zeliha” derdi. 24 yaşındaydı. Hayatın ona sunduğu tek şey mücadeleydi.
Zeliha, Adana’nın yoksul bir mahallesinde doğmuştu. Annesi temizlikçi, babası kumarbazdı. Evde sevgiye dair pek bir şey öğrenememişti.Hayalleri vardı; büyüyünce gazeteci olmak, yazmak, anlatmak istiyordu. Ama hayat onun için başka bir senaryo hazırlamıştı.
17 yaşında evden kaçtı. İstanbul’a, bir film gibi parlak sandığı şehre geldi. İlk günlerde vapur iskelesinin yanında uyudu, aç kaldı, korktu. Sonra biri “yardım” teklif etti. Yardım dedikleri, onu başka bir karanlığın içine soktu. Günleri uykusuz, geceleri tehlikeliydi. Kimi zaman dövüldü, kimi zaman aç kaldı. Ama hep güçlü görünmeye çalıştı.
En huzurlu anlarını Salacak sahilinde geçirirdi. Denizle konuşur gibi bakardı Kız Kulesi’ne. “Beni de kurtar,” derdi sessizce. Ama deniz susardı hep.
Bir sabah, henüz hava yeni ağarmışken bir kadın yaklaştı yanına. “Sana yardım edebiliriz,” dedi. Kadının adı Gülten’di, Üsküdar escort bir kadın dayanışma merkezinde gönüllü çalışıyordu. Zeliha önce güvenmedi, sonra birkaç gün sonra o kapıyı çaldı.
Orada ilk kez birileri ona “sen değerlisin” dedi. Psikolojik destek aldı, meslek kurslarına katıldı. Kuaförlük öğrendi. Üsküdar’daki küçük bir salonda çalışmaya başladı. Para kazanıyor, kirayı kendi ödüyor, kendi hayatını kuruyordu.
Bir yanıt yazın