Pendik escort tren istasyonunun hemen yakınında, deniz rüzgârının binaların arasından sessizce dolandığı dar sokaklardan birinde yaşıyordu Meryem. 34 yaşındaydı. Yıllar, omuzlarına yüklediklerinden daha ağır geçmişti ama gözlerinde hâlâ inatçı bir parıltı vardı.
Bir muhasebe ofisinde yarı zamanlı çalışıyordu. İşin sabit geliri, kirasına ve faturalarına ancak yetiyordu. Pandemi sonrası borçlar, artan gıda fiyatları ve yalnızlık, hayatının sessiz ama derin krizleriydi. Yine de sabahları erken kalkar, Pendik sahilinde yürüyüşe çıkar, içini serinleyen denize anlatırdı.
Meryem’in asıl tutkusu resim yapmaktı. Evindeki küçük odanın bir köşesini atölyeye çevirmişti. İkinci el tuvaller, kurumuş boyalarla çalışır, geceleri seks telefonunun ışığında çizim yapardı. Hayatından çalınan saatleri, resimlerle geri kazanır gibiydi.
Ailesi yıllar önce Tekirdağ’a taşınmıştı, ama o büyük şehri bırakmak istememişti. “Bir şeyler olacak, dayanırsam değişecek,” demişti hep. Pendik escort kendi yolunu çizmek, kendi parasını kazanmak ve kendi kararlarını vermek istemişti.
Ayın sonuna doğru mutfak dolabı boşaldıkça, çay ve bayat ekmekle geçirilen akşamlar artıyordu. Ama yılmıyordu. Bir gün sosyal medyada açtığı oral hesapta çizimlerini paylaşmaya başladı. Takipçileri yavaş yavaş arttı. Bir yayıncı, çizimlerinden birini beğenip çocuk kitabı için teklif sunduğunda gözyaşlarını tutamamıştı.
Bu küçük başlangıç, Meryem’in hayatındaki büyük değişimin habercisiydi. Artık hafta sonları sahilde çocuklara resim dersleri veriyor, hayalini gerçekliğe dönüştürüyordu. Her sabah Pendik escort seyrederken “burada kaldım çünkü bir şey olacaktı” diyordu kendi kendine.
Zor günler geride mi kaldı? Hayır. Ama artık Meryem, kendisini taşıyan bir hikâyenin Meme kahramanı olduğunu biliyor. Ve her sabah uyanıp denize bakan gözlerinde, hem yorgunluğun hem de kararlılığın izleri parlıyor.
Bir yanıt yazın