Sena, 23 yaşındaydı. Tuzla escort arka sokaklarında, denize çok yakın ama umutlara çok uzak bir apartmanın zemin katında yaşıyordu. Her sabah milf vapurların düdük sesiyle uyanır, güneşin bile zor uğradığı küçük odasında yeni bir gün için derin bir nefes alırdı. Hayat, onun için hiçbir zaman kolay olmamıştı.
Henüz on yaşındayken babasını bir inşaat kazasında kaybetmiş, annesiyle birlikte hayata tutunmaya çalışmıştı. Lise yıllarında annesi hastalanmış, evin yükü Sena’nın omuzlarına binmişti. Önce okuldan ayrılmış, ardından oral markette, tekstilde, temizlikte çalışmış ama geçim bir türlü sağlanamamıştı.
Bir gün, annesinin tedavi parasını bulmak için çaresizce çırpınırken, bir kadınla tanıştı. Kadının söyledikleri başta Sena’ya uzak gelse de, zamanla seks hayatın ağırlığı onu bu karanlık yola itti. “Geçici olacak, sadece biraz toparlanana kadar,” diyerek kendini kandırdı. Fakat geçici olan, zamanla kalıcıya dönüştü.
Tuzla escort gece hayatı, dışarıdan bakıldığında sessiz ve sakin gibi görünse de, karanlığında binlerce hikâye saklıydı. Sena da onlardan biriydi. Her gece sahil kenarında yürür, kimi zaman Pendik’e kadar gidip düşünür, sonra yine başladığı yere dönerdi. Gözlerinde sürekli bir yorgunluk, içinde hiç dinmeyen bir vicdan vardı.
Ama Sena içinde hâlâ bir çıkış kapısı taşıyordu. Kendi kendine söz vermişti: “Bir gün bu hayattan çıkacağım. Ne olursa olsun.” Bu hayali gerçekleştirmek için Tuzla Halk Eğitim Merkezi’ne yazıldı. Gündüzleri kimseye çaktırmadan kursta dikiş öğreniyor, geceleri çalışmaya devam ediyordu. Hayatın onu kırdığı yerden onarmaya çalışıyordu.
Aylar sonra, küçük bir atölyede işe başladı. Dikiş makinelerinin sesi, artık gecelerin sessizliğini bastırmaya başlamıştı. Yavaş yavaş kendine ait bir hayat kuruyordu. Geçmişini unutmadı, ama onunla yaşamayı öğrendi. Artık sadece var olmakla yetinmiyor, yaşamak istiyordu.
Tuzla hâlâ aynıydı; vapurlar, sokak lambaları, martı sesleri… Ama Sena değişmişti. Artık karanlıkta yürüyen değil, güneşe dönen bir kadındı. Küçük adımlarla ama kararlılıkla yürüyordu; çünkü biliyordu, zorluklar bir kader değil, geçici bir duraktı.
Bir yanıt yazın