Kartal sahilinin sabah sessizliğinde yürüyen birkaç insandan biri de Derya’ydı. Üzerinde ince bir mont, elinde sigarası, gözleri sabaha karşı İstanbul’un gri denizine dalmıştı. Henüz 23 yaşındaydı ama içindeki yorgunluk, 40’larını çoktan geçmiş gibiydi. Çocukken kurduğu tüm hayaller, Kartal escort bu serin sokaklarında birer birer dökülmüştü avuçlarından.
Derya, Zonguldak’ta doğmuştu. Babası kömür işçisiydi, annesi ev hanımı. Üç çocuklu seks fakir bir ailenin en büyüğüydü. Küçükken okula giderken bile annesinin eski pardösüsünü giyerdi. Lise sona geldiğinde ailesi, onu okutacak güçte olmadığını açıkça söylemişti. Hayalindeki üniversite, öğretmenlik mesleği, kitap kokusu… hepsi birden yok olmuştu.
18 yaşında bir komşunun aracılığıyla İstanbul’a geldi. “Temizlik işi var, güzel para kazanırsın” demişlerdi. Ama işler hiç öyle olmadı. Kısa sürede kimsesiz kaldı. Parasız, çaresiz… Ve o çaresizlikte tanıştığı biri ona “yol göstereceğini” söyledi. O gün bugündür bu işi yapıyordu.
Kartal escort ara sokaklarında, sahile yakın terkedilmiş bir apartman dairesinde yaşıyordu. Komşusu yoktu. Herkes kimsenin kimseye karışmadığı bir sessizlikteydi. Geceleri çalışıyor, gündüzleri uyuyordu. Hayatındaki cimcif en büyük lüks, ayda bir kendine aldığı çiçekti. Penceresinin önünde bir saksı vardı. İçinde mor menekşeler.
Bazı geceler denize bakıp düşünüyordu: “Acaba başka bir hayat mümkün müydü?” Cevabını bilmese de sormaktan hiç vazgeçmedi. Bir gün sahilde karşılaştığı yaşlı bir kadın, ona bir kart verdi. “Kadın destek merkezi. Gidersen kapı açık, bil yeter” demişti.
Derya günlerce o kartı cebinde taşıdı. Sonunda bir sabah, uykusuz gözlerle, korka korka o kapıyı çaldı. İçeri girdiğinde hayatında ilk kez birileri ona “geçmiş olsun” dedi. Yargılamadan, aşağılamadan… Sadece bir kadın olduğu için, sadece insan olduğu için…
Bir yanıt yazın