Ayşegül 22 yaşındaydı. İstanbul’un bir ucu gibi görünen Çekmeköy escort arka sokaklarında yaşıyordu. Gün doğarken eve döner, gün batarken hazırlanırdı. Yaşamı tersine dönmüştü; geceleri sokak lambalarının sarışın esc altında nefes alır, gündüzleri kimse yokmuş gibi sessizce var olmaya çalışırdı.
Aslen Erzurum’un küçük bir köyünden gelmişti. Babası çok küçükken vefat etmiş, annesi ise onu 15 yaşındayken evlendirmişti. Kısa süren evlilik şiddetle, hakaretle ve bir gün apar topar çıktığı evle sona ermişti. Üzerinde sadece sert sırt çantası, cebinde biraz para ve umutla İstanbul’a geldiğinde daha 18’ini yeni doldurmuştu. Umut, kısa sürede yerini hayal kırıklığına bıraktı.
Önce temizlik işlerine girdi, sonra bir kafede garsonluk yaptı. Kiralar ağır, hayat pahalıydı. Kalacak yeri olmadan günlerce sokakta uyuduğu zamanlar oldu. Tam “dibe vurdum” dediği bir gün, biri yaklaşıp “gece çalışırsan çok daha kolay para kazanırsın” dedi. Kararsız kaldı, ama açlık ve yorgunluk onu çaresizliğe itti.
Zamanla kendini, istemediği bir dünyanın içinde buldu. Geceleri müşteri beklediği kaldırımlar, onun için bir hayat biçimi olmuştu. Ama her adımda içi biraz daha boşalıyordu. Kalbinin bir köşesi hâlâ “Ben başka bir hayatı hak ediyorum” diyordu.
Bir akşam yağmurun altında, Çekmeköy göten escort metro çıkışında titrerken yaşlı bir kadın yaklaştı. Kadının elinde bir broşür vardı: “Kadınlar İçin Dayanışma ve Destek Merkezi.” Kadın sadece “İstersen konuşacak insanlar var” dedi ve yürüyüp gitti. Ayşegül, broşürü cebine koydu. Ertesi sabah, o adrese gitmek için saatlerce cesaret toplamaya çalıştı. Sonunda kapıyı çaldı.
Merkezde onu yargılamadan seks dinleyen bir danışman vardı. İlk kez ağlamaktan utanmadı. Sonra danışmanlık seansları başladı, barınma desteği sağlandı. Kadınlara özel düzenlenen kuaförlük kursuna katıldı. Kendi emeğiyle ilk maaşını aldığında, parasını bozdurmaya bile kıyamadı.
Bir yanıt yazın