Pendik escort dar sokaklarında gece henüz yeni yeni dağılmaya başlamıştı. Sabahın ilk ışıkları gri gökyüzünü aydınlatırken, 22 yaşındaki Derya, yorgun adımlarla kaldırımda yürüyordu. Gözlerinde uykusuzluğun ağırlığı, içinde geçmişin yorgunluğu vardı. Kendi gölgesinden bile saklanmak ister gibi başını öne eğmişti.
Derya, Bitlis’in küçük bir köyünde doğmuştu. Fakir bir ailenin en büyük kızıydı. Babası erken yaşta vefat etmiş, annesi ise hasta ve bakıma muhtaçtı. Ailenin tüm yükü onun omuzlarındaydı. Eğitimini yarıda bırakmış, önce köyde, sonra şehirde çalışmaya başlamıştı. Ama hiçbir iş ailesini geçindirmeye yetmiyordu. Umudunu alıp geldiği İstanbul’da da işler beklediği gibi gitmemişti.
Pendik yataktan çıkmayan esc ilk adım attığında cebinde sadece birkaç yüz lira, kalbinde ise koskoca bir umut vardı. Önce ev temizliği, sonra lokantalarda bulaşıkçılık yaptı. Kiralar arttı, işler azaldı. Bir süre sonra sokakta kalma korkusu sarınca, başka bir kadın ona “gece çalışırsan toparlanırsın” dedi.
Derya önce bu fikre öfkeyle karşı çıktı. Ama zamanla açlık, çaresizlik, dışlanmışlık onu sessizliğe gömdü. Kendini koruyamayacak kadar yalnız, haykıramayacak kadar kırgındı. Geceleri Pendik escort sokaklarında yabancı gözlerle karşılaşmaya, gündüzleri bir pansiyon odasında suskunluğa alıştı.
Bir sabah, Pendik sahilinde otururken bir afiş dikkatini çekti:
“Kadın Dayanışma Merkezi – Barınma, meslek eğitimi, psikolojik destek.”
Önce uzak durdu. “Beni kim anlayabilir ki?” diye düşündü. Ama birkaç gün sonra dayanamayıp kapısını çaldı merkezin.
Orada ilk kez biri onun ismini sordu. Sadece dinlediler. Aşçılık kursuna başladı. Unun tozunda, hamurun yumuşaklığında, fırının sıcaklığında bir şeyler değişmeye başladı içinde. Her pişirdiği yemekle geçmişini değil, geleceğini besliyordu.
Bir yanıt yazın